Nazara inanır mısınız?

“Mevlana Hüdavendigar bize nazar kıldı, anın görklü (güzel) nazarı gönlümüz aynasıdır” der Yunus Emre.

*

Nazar, üzerine yıktığımız bir çok anlam taşısa da aslında Arapça’da, ‘bakmak’ demektir. Tasavvufi olarak ise mürşidin müridine manevi yolla bakışı demektir. Bu bakış, feyzin akmasına ve intikaline sebeptir. Mevlevilerde nazara ayinde, devr-i veledide dervişler post önünde birbirlerine karşı durup bakıştıktan sonra, niyaz eder, ardından yine birbirlerine nazar ederler.

Şeyhin bu bakışı, müridi çok kısa bir zamanda yetiştirir. Mesela Hacı Bayram Veli, halifesi Şeyh Lütfullah'ı, Ankara-Balıkesir yolculuğu sırasında, kısa zamanda nazarla yetiştirmişti. 

Tasavvuf edebindeki kişiler ‘ben’, ‘sen’ yerine ‘fakir’, ‘hakir’ ifadelerini kullandıkları gibi, ‘nazarım, nazarlarım’ gibi ifadeleri de kullanırlar. 

Nazardan düşmek; şeyhin gözünden düşmek, demektir. Nazara uğramak; göz değmesi, nazar değmesi demektir. Ancak bu kelime, sufiler arasında, bir büyüğün teveccühüne layı hale gelmek şeklinde, olumlu manada kullanılır ki bu anlamı ile aslında nazar iyi bir şey olarak Kabul görür. Nazar etmek; birine teveccüh etmek, onu hal ehli etmek anlamına gelir. 

Safa nazar, temiz bir bakışı ifade eder. Belki de şimdilerde omadığı kadar kalbin gözünden bakmak gibi bir anlamı vardır. Aynı şekilde, bunun zıddı kem nazar da, kötü bakış demektir. 

Yani şimdilerde hep olan! 

Tasavvuf ehli ile yoğrulan insanların edebi gelişiminden söz ediyoruz. Ne yobazlık suçlamalarından ne de dinden korkanlardan. 

Tam olarak, kalbin eğitiminden bahsediyoruz.

Kalp de eğitilir mi diye düşünürseniz, masa o eğitilir.

Hakikat onda.