Kaybetme korkusunu özgür bırakmak

“Kaybetmekten korktuğum her şeyi özgür bıraktım.” Bu cümlenin içinde iki dev kavram var: korku ve özgürlük. İlişkilerde, işte, hatta inançlarımızda… Çoğu zaman tutunduğumuz şey değil, onu kaybetme korkusu bizi esir alır. Kıskançlık, kontrol, fazladan açıklama yapma hâli, hep aynı kökten beslenir: “Ya onsuz kalırsam?”

Oysa tutmanın yan etkisi vardır. Fazla sıktığımızda, en sevdiğimiz şey bile elimizden kayar. Bir çiçeğin sapını kırmadan taşımak gibi; bastırdıkça güzelliğe zarar veririz. Özgür bırakmak, vazgeçmek anlamına gelmez; ilişkinin nefes almasına izin vermek demektir. “Seni seçiyorum ama seni zapt etmiyorum.”

Bunu nasıl başarırız? Önce kendimize yönelmiş bir sadakatle. Kaybetme korkusu çoğu zaman kendimizi kaybetme korkusudur. Değerimizi dışarıdan ölçtüğümüzde, dışarıdaki her dalga bizi sallar. İçeride bir sabit noktaya—ilkelere, yeteneklere, emekle kurduğumuz benliğe—dayandığımızda ise bağlarımız daha güvenli hâle gelir.

Özgür bırakmanın üç adımı olabilir: Niyeti berraklaştırmak (Ben neyin peşindeyim? Sevgi mi, onay mı?), sınırı nazikçe çizmek (Burası benim alanım, burası senin) ve sonucu kontrol etme çabasını bırakmak. Kontrolün yerine güveni koyduğumuzda, iki ihtimal vardır: ya ilişki güçlenir ya da zayıflığı görünür olur. Her iki sonuç da gerçektir ve gerçek, en iyi müttefiktir.

Korkuyu bıraktığımızda kaybetmeyeceğimiz garanti değildir; fakat kazandığımız şey kesindir: Onurumuz, dinginliğimiz, şeffaflığımız. Ve ilginç bir şey olur; özgür bıraktıkça kaybetme ihtimali azalır. Çünkü özgürlük, insanı kendine doğru çeker. Birliktelik zorunluluk olmaktan çıkıp, gönüllülüğe dönüşür; işte o zaman kıymeti artar.

Hayat, elde tutamadıklarımızla dolu. Kaderimiz, çoğu zaman vedalara eşlik etme biçimimizle yazılır. Öyleyse belki de en doğru cümle şudur: “Kaybetmekten korktuğum her şeyi, önce kendimi kaybetmeyecek şekilde sevdim.” Bu sevgi, bırakmayı da, kalmayı da aynı zarafetle taşır.