Bir genç için  “umut” nedir?

Yazının başlığı bir soru, öyle bir soru ki, can alıcı.

Cevabı çok basit veya çok karmaşık olabilir.

“umut en son ölür” gibi klasik bir yaklaşımla da anlatılabilir.

Ben de, bizler de genç olduk, ülkeye dair beklentiler, umutlar, hayaller, nice ümitlerle beslenen gelecek planları yaptık.

Kıbrıslı Türk ve bir genç olmak, hayata atılmanın arifesinde, çocukluk günlerini geride bırakarak, yeni bir hayat kurmanın çabası ile yorulmak.

Kıbrıs adasının tarihiyle iç içe bir sorunlar yumağında yaşarken, aynı zamanda geleceği şekillendirme mücadelesi.

Genel olarak, insanımızın yaşam şartlarını, bir Rum vatandaşının yaşamı ile karşılaştırırım.

Bugün için özelde bir Rum gencinin yaşam şartları ile bir Kıbrıslı Türk gencin yaşam şartlarını karşılaştırmak gerek.

Kıbrıs sorununu nasıl biliyorlar, adanın ikiye bölünmüş halini nasıl anlamlandırıyorlar?

KKTC’nin geleceğini nasıl, nerede hangi noktada görüyorlar?

Kıbrıslı Türk olarak bir genç için ülkeye, geleceğe dair “umut” ne anlama gelir?

Geçmişi unutmadan, geleceği kazanmak için eğitimden başlayarak, nasıl bir nesil yetişiyor?

Teknolojinin getirisi ile küçülen, bir cep telefonuna sığan dünyamız, gençlerimize ne kadar kucak açıyor?

Adı, içeriği ne olursa olsun, Kıbrıs’ta iki halkın kabul edebileceği, umutsuzluğun ve belirsizliğin ortadan kalkacağı bir çözüm modeli gençler için ne ifade eder?

Gençler geleceğimiz demiyor muyuz, hele de içinde bulunduğumuz günlerde.

Onları anlamaya ne kadar yakınız?

Evet, çok sorulu bir yazı oluyor, ama bu konuda bir eksiklik var.

Söylediğim gibi, teknoloji çağının nimetleri ile gençlerin bir kısmı dünya ile bağ kuruyor.

Pek çok etkinliğe davet alıyor, katılıyor, keşke daha fazlası da yaratılsa.

Eğitim artık çok daha önemli, üstelik kaliteli eğitim.

Birçok Kıbrıslı genç, geleceğini eğitimle şekillendirmek istiyor.

Ancak git giden yozlaşan, sahipsiz bir gençlik tehlikesi de var.

Fırsat eşitliği, değişen nüfus yapısının gençliğe bakışı, altyapı eksiklikleri, ülkenin sınırlı imkânları, umutsuzluğa neden oluyor.

Oysa temel hedef kaliteli eğitim, kaliteli nesiller yetiştirmek olmalı.

En başta da kamusal alanda, çok net bir gerçek, bu ülkenin çok dinamik bir insan kaynağı var.

Eğitimde kalite ve fırsat eşitliği ilk hedef olmalı.

Yurtdışında eğitim, ülkeye getirisi olacak bir araç, ama en büyük hedef olması, hele de ülkenin içinde bulunduğu durumdan dolayı bir kaçış yolu olarak görülmesi, son derece üzücü.

Eğitimin temel amacı tabi ki ülkeye ne istediğini bilen, araştıran, soran, sorgulayan, hakkını arayan bireyler yetiştirmek.

Bununla beraber ülkeyi yönetecek, yön verecek insan kaynağını yaratmak.

İstihdam şekillerinde insanı, bilimi, eğitimi, liyakati, öne çıkarmak.

Genç bir insan ne ister, ne bekler, tabi ki ekonomik bağımsızlık, güvence, kendi hayatını, kendi tercihleri doğrultusunda sürdürebilecek bir yaşam kalitesi.

Peki, bizim ülkemizin içinde bulunduğu şartlar, bir gencin bu beklentilerini ne kadar karşılıyor, ya da karşılamaya yakın.

Gençler, kendi ülkelerinde üretken olabilecekleri, yaratıcı ve sürdürülebilir iş imkânları bulabiliyorlar mı?

Tablo geniş, konu çok taraflı ve tek başına bir politik uygulama istiyor.

İşte en önemli eksik de bu.