Kırılmadan büyümek

Bir insanın içinde, kimsenin duymadığı küçük sesler vardır.
Bazen “bir şey eksik” der, bazen “keşke anlamış olsalardı.”
Ama çoğu zaman, insan o sesi susturur; çünkü susturmak, duymaktan daha kolaydır.
Oysa kırılmadan büyünmez.

Kırılmak, hayatın insana hatırlattığı bir biçimdir:
“Sen hâlâ hissediyorsun.”
Biri seni unutur, biri yanlış anlar, biri seni haksız çıkarır.
Ve sen o anda ya sertleşirsin, ya da yumuşarsın.
Sertleşmek savunmadır, yumuşamak güç.

İnsanın hayatı boyunca en zor öğrendiği şey, kendine doğru eğilmektir.
Çünkü hep başka tarafa eğildik:
Ebeveynlerin beklentilerine, toplumun kalıplarına, sosyal medyanın parıltısına...
Ama kendi iç sesimize değil.
Bir gün yorgun düştüğümüzde fark ederiz ki, bizi asıl büyüten şey başkalarının alkışı değil, kendi içimizdeki sessizlikle baş başa kalabilme cesaretidir.

Bazı insanlar vardır, hep gülümser.
Ama gözlerinin içi yorgundur.
Çünkü gülümsemeyi bir görev sanmışlardır.
Oysa bazen hiçbir şey yapmadan, sadece durup nefes almak bile insana yeter.
Durmak, teslim olmak değildir;
Durmak, kendi içinde yeniden yön bulmaktır.

Hayat, çoğu zaman bize büyük dersleri fısıltıyla öğretir.
Bir dostun sessiz gidişiyle, bir çocuğun masum bakışıyla, bir akşamüstü pencerede kendi yansımanla...
Her biri, “ben buradayım, beni dinle” diyen işaretlerdir.
Yeter ki, o anlarda hemen telefonu eline alma; biraz sus.
Susmak bazen en derin cevap olur.

Ve unutma:
İyileşmek bir yarış değildir.
Kendini toparlamaya çalışırken de, kırıklarını taşıyabilirsin.
Zaten bütün güzel insanlar biraz eksiktir;
çünkü tamam olanın artık öğrenecek bir şeyi kalmamıştır.