O düşünce sensin

Mevlânâ der ki: “Sen düşünceden ibaretsin, geriye kalan et ve kemiksin. Güzel düşün, zira sen o düşüncesin.”

Bu cümle, insanın özünü bir aynaya dönüştürür. O aynada ne varsa, insan odur. Bir an durup düşündüğümüzde, hepimiz dışarıdan bakıldığında yalnızca bir bedenden ibaretiz. Fakat bu bedenin içindeki dünya — yani düşüncelerimiz — gerçekte kim olduğumuzu belirler.

Kimi insanın içi yorgun, karanlık ve korku doludur. Bu yüzden gözleri hep şüpheyle bakar. Kimi ise içini ışıkla donatmıştır; baktığı her şeyde güzellik bulur. Çünkü düşüncesi güzeldir. İnsan, neyi düşünürse oraya dönüşür. Düşünce bir tohumdur; kalpte filizlenir, davranışta meyve verir.

Modern zamanın en büyük hastalığı, düşünmenin yerini tüketmenin almasıdır. Düşünmek, artık vakit kaybı sayılıyor. Oysa Mevlânâ’nın çağrısı sekiz asır sonra bile diri:
“Kendine dön, düşün. Çünkü sen, düşündüğün kadar insansın.”

Kendimizi sürekli şikâyet eden, korkan, kıskanan, hırslanan bir bilinçte tutarsak; dünya bize de öyle görünür. Ama eğer içimizde bir an olsun şükür, sevgi ve merhamet barındırabilirsek; hayat da aynı yumuşaklıkla bize döner.

Kainat, insanın iç sesine cevap verir. Bu yüzden Mevlânâ “Güzel düşün” derken aslında bir dua öğretir bize. Çünkü her güzel düşünce bir duadır; her kötü düşünce, kendi gölgemizdir.

Belki de bugün yapabileceğimiz en basit ama en derin değişim şudur:
Kendimize şu soruyu sormak — “Ben şu anda ne düşünüyorum?”
Ve sonra fark etmek:
İçimde ne varsa, dışımda da o var.

O hâlde düşüncelerimizi güzelleştirmek, dünyayı güzelleştirmenin en sade yoludur. Çünkü gerçekten de; biz, düşündüğümüz kadarız.