Kalp geç kalanı ağırlamaz, her şey zamanında güzel

Zaman… Tasavvufun en derin sırlarından biridir. Mevlânâ’nın Mesnevî’sinde de sık sık işaret ettiği gibi, varoluş bir nehir gibi akıp gider; ve o nehirde aynı suya ikinci kez girmek mümkün değildir. Hayatın akışını anlamak, onun ritmine kulak vermek ve zamanı ıskalamamak, bir irfan meselesidir.

Kalp dediğimiz şey, sadece kan pompalayan bir et parçası değildir. Kalp, Hak ile bağımızın kurulduğu, en ince hakikatleri hisseden manevi merkezdir. Mevlânâ “Kalp bir denizdir, dil onun kıyısı.” derken, aslında kalbin içsel zamanını da işaret eder. Bu yüzden kalbin kapıları, hakikat karşısında açık ya da kapalı olabilir.

Bir söz, bir insan, bir fırsat, bir güzellik… Eğer zamanında gelir ve kalbin ritmine uyarsa, o vakit yer bulur. Geç kalan ise, kapıda bekler ama içeri alınmaz.

Tasavvufta “dem” kavramı önemlidir. “Dem”, anın şarabıdır. Her şey kendi deminde güzeldir. Erken koparılan meyve hamdır, geç koparılan ise çürür. İnsan ilişkilerinde de böyledir; gönüller birbirini zamanında bulursa bir ömür sürer, aksi hâlde gönül sofrası kapanır. Çünkü kalp, kaybolmuş vakti yeniden diriltmez.

Mevlânâ der ki:
“Vakit, altından da kıymetlidir. Çünkü altın tekrar bulunur, ama vakit bir daha geri gelmez.”

Bu söz, kalbin niçin geç kalanı ağırlamadığını anlatır. Çünkü kalp, geçmişin gölgeleriyle değil, şimdinin ışığıyla yaşar.

Bütün bunların özünde şu hakikat gizlidir: Her şey zamanında güzeldir. Bahar çiçeği kışta açmaz, yaz güneşi sonbaharda parlamaz. İnsan da sevgisini, merhametini, dostluğunu, sözünü vaktinde söylemelidir. Çünkü kalbin kapıları, ezeli takdirin ritmine göre açılır ve kapanır.

O hâlde, kalbin ağırlaması için gecikmemek gerekir. Hayatın çağrısına anında kulak vermek gerekir. Geciken, sadece treni değil, kalbi de kaçırır. Ve kalbin kapısı, geri dönülmez bir yolculuğun sessizliğinde kapanır.

Belki de mesele, kalbe geç kalmamak kadar, kalbi bekletmemek değil midir?
İnsan, başkasının kalbinde de ya zamanında vardır, ya da hiç yoktur.